Middle Eastern Literature

שנות השישים בקאבול, בירת אפגניסטן. שני ילדים, אמיר וחסן, נולדים באותו בית מידות ויונקים משדיה של אותה מינקת, אך למרות זאת, הם גדלים בעולמות שונים לחלוטין. אמיר הוא בנו של איש עסקים עשיר ומכובד, מעמודי התווך של קאבול; חסן הוא בנו של עלי, המשרת של באבא, אביו של אמיר. אמיר הוא פאשטוני, מוסלמי סוני, בן לאליטה השלטת באפגניסטן. חסן הוא האזארי, בן למיעוט אתני נחשל ומנודה. לשני הילדים האלה — קאבול שלפני הפלישה הסובייטית היא עיר קסומה, ססגונית, מלאה ריחות אקזוטיים, בזארים שוקקי חיים ותחרויות להפרחת עפיפונים, שכל העיר יוצאת לקחת בהן חלק.

בכפר ההרים הנידח והשכוח יתיר עוברת אחת ליום רכבת אקספרס מפוארת, ואינה עוצרת. המלחמות פסחו על הכפר, והשגרה האפורה של תושביו הדעוכים משועבדת כל-כולה לרגע היומי שבו חולפת הרכבת. התושבים הכמהים להתרגשות חיה ואמיתית מתכננים להוריד את הרכבת מן הפסים בהפקר של פריקת אחריות, כדי לזכות בחוויה של דאגה וחמלה אנושיות מול האסון. כשנדפס הסיפור לראשונה התפעמו הקוראים והמבקרים מכוחם המפתיע ומן החידוש שבו, שבישר דור חדש בפרוזה העברית. היום, במבט לאחור, הוא עדיין מרגש בעוצמתו העלילתית ובאיכויותיו הסגנוניות, ואף מתגלים בו בדיעבד מבני העומק המזינים את כתיבתו המאוחרת יותר של יהושע, ומחזקים את הרושם העז שהם מותירים.

למרגלות הקיום של כל משפחה, או אדם ואדם (ואפילו האנונימי בעולם) טמונים טרגדיה, קומדיה, פארסה, סאטירה, סוד שיש לגלות וחטא שיש להסתיר. סיפורים משפחתיים נפרשים ומתפתלים בצורות מרובות, א-סימטריות ומולטי-טונאליות. במילים אחרות: אי אפשר לתפוס את החיים, אין דרך ללכוד את הזמן ולחוות את החיים בקו עבה-ישר. עודד וולקשטיין מארח את פסטיבל החיים, את יסודות הבדיון, ביצירה ההופכת אותנו, הקוראים, לבלשים של ממש. כמה דמויות, פרק אחרון בספר ישן ולא ידוע מאת אגתה כריסטי, אסון משפחתי מעורפל, סבתא מעורערת ופסיכיאטר המנסה להביא אותה אל גני העדן המלאכותיים ולאזן אותה באמצעות כימיקלים.

Leili could not have imagined that arriving late to Islamic morals class would change the course of her life. But her arrival catches the eye of a young man, and a chance meeting soon draws Leili into a new circle of friends and artists. Gathering in the cafes of Tehran, these young college students come together to create an underground play that will wake up their generation. They play with fire, literally and figuratively, igniting a drama both personal and political to perform their play - just once.

Al Mustafa is a young prophet preparing to depart from the city of Orphalese after a lengthy stay. The citizens beseech him to stay to no avail. Then they ask him to share his wisdom once more. He assents and speaks to them of love, marriage, children, work, joy, sorrow, freedom, teaching, friendship, beauty, and much more, promising to return one day.

This book is a novel way of looking into the Middle East's conflicts, wars, and immigration. A heartwarming love story that will make you dance between East and West. What the media does not say about culture, religions, mental health, racism, and immigration.

"وحين فتحت عينيك كان الأثر واضحا، صخرة مثل شجرة مقطوعة، فوق تلة وحيدة، قرأت سورة الفاتحة، ولففت الصخرة بثوب خاتون، بحت لها بما يغمر صدرك من كلام كثير ثم عدت إلى البيت، وحين تكررت زيارتك، انتبهت إلى أن الكثير من الأقمشة الخضراء، وتلك المطرزة بخيوط من الذهب، قد لفّت حول المكان الذي أصبح مزارا تترد عليه نساء الحارة". من رواية السوافح. .. ماء النعيم لفريد رمضان.

حين تقرأ (سراديب الروح) تجدها تبحر بك عبر أمواجها بإيقاع موسيقي متباين ما بين صخب ورومانسية وإثارة، لتقذف بك في أعماق لجة الحكاية، متورطاً مع بطل القصة في البحث معه "عن روح تشبه روحه... روح تمتلك روحه وتتألق معها... تهيمان في الكون الفسيح... تحلقان في آماد بعيدة بلا حدود أو قيود".

في الصالونِ.. تحكي حواءُ ما لا تحكيهِ عادةً في واقِعِها الخارجيِّ..

השנה היא 1946. מלחמת העולם תמה וגיבורתנו, מרי אן, איבדה בה את הוריה. גם הדוד הנפלא מרסל נפטר, אך הספיק להטמיע בה אהבה בלתי מתפשרת לספרים. מרי אן מוצאת מחסה בכפר צרפתי קטן, שבו נהגה לבלות את הקיצים עם משפחתה. עליה להחלים מאובדנה ובמקביל משתקם גם הכפר מן הטראומות שהותירה בו המלחמה. עם שחרורה מבית החולים, תפקידה של מרי אן לבנות מחדש את ספריית הכפר, שנהרסה על ידי הגרמנים. מבין הדפים עולה רוח התקופה: צרפת הנתונה תחת כיבוש גרמני, ותהליך לידתה המורכב של מדינת ישראל, שמושכת אליה את מרי אן בעבותות של אהבה.

Woven from threads of Aramaic, Spanish, Ancient Greek, Sumerian and Arabic, A Dress of Locusts is an unforgettable song cycle in which the living and dead sing back and forth to one another. Here, Safa Khatib journeys across the possibilities of language and self, asking us to dwell in the thresholds between the 'old' and the 'new'.

ولدت كريمة في مدينة الناصرة في فلسطين ووالدها هو القس سعيد عبود حيث كانت تعيش في بيت لحم، تعلمت التصوير على يد مصور أرمني، وقد لاحظ والدها شغفها وحبها للتصوير وتعلقها بالكاميرا فقال عبارته التي حُفرت ببالها: " يجب ان تتعلمي أنكِ اذا أردتِ شيئاً فإن عليك أن تكوني أكثر جرأة لتناليه" وأهداها آلة تصوير لمعرفته بشغفها الذي ملأ قلبها.

प्रीती हि वेलीसारखीच आहे. प्रीती म्हणजे केवळ यौवनाच्या प्रेरणेतून उद्भवणारी वासना नव्हे! तर सार्‍या संसाराचा आधार आहे ती! पण या वासनेला जेव्हा खोल भावनेची जोड मिळते, तेव्हाच प्रीती ही अमृतवेल होते. मग या वेलीवर करूणा उमटते, मैत्री फुलते.

" الحياة كرحلة بين جبال قريتنا كلما صعدت جبلًا وبلغت قمته يظهر خلفه جبل آخر فإما أن تعود أدراجك أو تواصل المسير لتبلغ قمة الجبل التالي"...هذه العبارة تلخص جانبا هامًا من شخصية "أرداس" بطل هذه الرواية التي تحمل اسمه للروائي المصري نادر حلاوة ، الذي صاغ رؤيته لدورات التغيير في المجتمعات من خلال عالم خيالي لا يمت بصلة الى كوكب الأرض!

فى هذا العالم أنت تتخذُ إلهَكَ هواك، في هذا العالم أنت المتحكم فى كل الأشياء حولك، هنا أنت الجاني والضحية، أنت الحاكم والمحكوم، أنت نور العالم وظُلمته، أنت من تمتلك مفاتيح الحياة، بيدك الهداية والغواية. هذا العالم هو المهرب لكل من هو ناقم على حياته وواقعه، في هذا العالم بحجم الألم ستكون السعادة، وبحجم القسوة تكون اللذة، وبحجم الخضوع تكون الغَلَبَة، فهل فكرت يومًا أن تقيس مدى تعاستك! أو أن تختبر قدرتك على الصمود؟!...

نور عبدالمجيد ليست مجرد كاتبة تروى لنا قصصا لشخصوص لا نعرفها وتثير فضولنا فى مراقبة هؤلاء الشخوص والتلصص على أسرارهم وفقط بل هى كاتبة ترسم أرواحا وتجعلنا نطلق العنان لأروراحنا لتهرب من أجسادنا وتتلاقى فى نقطة ما مع تلك الأرواح التى رسمتها بين سطور رواياتها فنرحل معهم ونحل مكان ما حلوا ونتألم بألمهم وننتصر لهم ونخشى قرب الصفحات الأخيرة ففى النهاية حتما سنفارقهم. تبدأ الرواية بإهداء: "إلى الألم الذي أدبني وأظنه أحسن تأديبي" لتنقل لنا قصّة حياة بطلتها "يُسر الغندور" والتي قست عليها الحياة منذ طفولتها وسلبت منها أمها ثمَّ صفعتها وهي في ريعان شبابها بموت والدها لتتوالى الآلام ورحلات الفقد والخذلان.

عندما تسمع بكلمة (البطريركية) فما الذي يخطر ببالك؟ قسٌّ أو راهب؟ مبنى عملاق بنقوش ذهبية؟ جميعنا كذلك فهذه الكلمة بالأصل لو انتقلنا إلى ترجمتها الحرفية سنجدها تعني الأب الرئيس أمّا من حيث المعنى فهي تُشير إلى ذلك النظام المعتمد على سلطة الأب وفي المسيحية فهي تمثل مكان اقامة ومكتب رئيس الأساقفة لذا لا تُذهل عندما تخبرك هذه الرواية ب: " أمّا البطريركية نفسها فكانت عبارة عن هنجر حديدي عملاق، تحيط به حظائر مسورة بشباك معدنية، تقبع داخلها مانيكانات نسائية من خشب...!! سنتدرب أمام تلك المانيكانات المستسلمة حينما تبدأ فترة تمريننا !!

" لأول مرة يدخل الضفة بعد غياب خمس، وكان اللقاء غيرما صوّره خياله، وأبدع في تزويقه وتنسيقه، كان يحس بأن الضفة قد باتت بحجم القمقم، وإن روحه التي ما فتئت تهتم في سموات الشوق والحنان قد سقطت من سابع سما....وبالرغم من خيالاته العاشقة المحمومة التي عايشها طوال سنوات طويلة جديبة محرومة، وأحلامه التي تنقله كل ليلة إلى الجسر وما وراء الجسر، وإلى اللوحات السماوية المفروشة على امتداد الوهاد والوديان، والشلال باللوز المكدس على البسطة أمام الشلال تحت أشجار الجوز الباسقة-كل ذلك قد انمحى-ولم يبقى في ذاكرته إلا هلوسات وكلمات تتردد بإطناب ورتابة.. البترول، سوريا، ماجستير، الولد مات... ولم الشمل....

من بين جميع الفتيات كنت أنا من حملت في رحمها شيطانًا ! لا أعلم ما هو ذنبي ولكني أعلم أنَّ ما حملته داخلي شرٌّ كبير، بين ماضٍ سحيق قد لا أتخيل كيف كان أو قد لا أستوعب أحداثه، وآخر قريب رحل وترك علاماته على وجوهنا... "الميلاد الأخير للشيطان" هي حكاية بذرة غُرست في تربةٍ صالحة فأفسدتها وعمَّ الخراب لتلتقي جميع الأطراف في النهاية وتبدأ معركةٌ من نوعٍ آخر.. في أرضٍ لم نسمع عنها من قبل.. ولم تطأها قدم بشر كان الميلاد الأخير للشيطان..لكن احذروا ستصلكم صرخات الحياة الأولى لا محالة!!

" زمرةٌ من الخيول كانت تركض في تناسقٍ بديعٍ، على إيقاع واحد، أصوات حوافرهم وهي تقدح الأرض يتناغم مع ضربات قلوبهم المتلاحقة، كانت قوائمهم تصطف على التوازي بشكل أنيق وهم يتسابقون، وقد وحّدوا سرعتهم وكأنّهم نسيج واحد، خفّ المطر شيئًا فشيئًا حتى صار كدمع العين هتونًا رقيقًا، وانبثق قوس المطر يزيِّن صفحة السماء ويصافح خط الأفق من بعيد. صهل فرس منهم فعلت جلجلة رفاقه بأصوات صافية مُسْتَدقة، ثُمّ تقدّمهم فلاحقوه ضبحًا حتى وصلوا أخيرًا لبستان واسع أخضر مدهام.