Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα - Λουίτζι Πιραντέλλo. Podcast Por arte de portada

Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα - Λουίτζι Πιραντέλλo.

Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα - Λουίτζι Πιραντέλλo.

Escúchala gratis

Ver detalles del espectáculo

Acerca de esta escucha

 «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» – Η πιο ριζοσπαστική σπουδή πάνω στην ταυτότητα, τη δημιουργία και την ίδια την πραγματικότηταΤο θεατρικό έργο Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα (ιταλικός τίτλος: Sei personaggi in cerca d’autore) του Λουίτζι Πιραντέλλο αποτελεί σταθμό στην ιστορία του μοντέρνου θεάτρου. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1921 στο Θέατρο Valle της Ρώμης και προκάλεσε σκάνδαλο, διχάζοντας το κοινό ανάμεσα σε ενθουσιασμένους υποστηρικτές και εξοργισμένους πολέμιους. Στην Ιταλία του μεσοπολέμου, το κοινό δεν ήταν προετοιμασμένο για μια τέτοια διάρρηξη της θεατρικής ψευδαίσθησης: μια εισβολή χαρακτήρων στο θέατρο ενόσω γίνεται πρόβα, που διεκδικούν από έναν σκηνοθέτη να ζωντανέψει το δράμα τους.Η πλοκή ξεκινά με έναν θίασο που κάνει πρόβες για ένα έργο. Ξαφνικά, έξι «πρόσωπα» (χαρακτήρες χωρίς συγγραφέα) εισβάλλουν στη σκηνή και ζητούν να παιχτεί η ιστορία τους. Ο καθένας από αυτούς κουβαλά μια βαθιά, τραγική ιστορία: ο Πατέρας, η Μητέρα, ο Γιος, η Κόρη, το Αγόρι και το Κορίτσι. Όλοι τους συγκροτούν ένα διαλυμένο οικογενειακό σχήμα, συνδεδεμένοι με τραύματα, ενοχές, επιθυμίες και παρεξηγήσεις. Το έργο αποτυπώνει την απόγνωσή τους να ολοκληρωθούν – να αποκτήσουν αφήγηση, νόημα και, μέσω αυτών, ύπαρξη.Ο Πατέρας παρουσιάζεται ως ένας τραγικός ορθολογιστής. Πιστεύει στην ανάγκη να δοθεί μορφή στη σύγχυση, να αναλυθούν τα κίνητρα, να ειπωθεί η ιστορία τους για να επέλθει κάθαρση. Η Μητέρα, συναισθηματική και ταπεινή, ζει τη ντροπή και την ενοχή ενός διαλυμένου βίου. Ο Γιος είναι ο πιο ψυχρός: παρατηρητής και σχεδόν αρνητής αυτής της «θεατρικής φάρσας». Η Κόρη, εύψυχη και αγέρωχη, φέρνει στην επιφάνεια την ηθική ασάφεια του Πατέρα, καθώς οι δυο τους αγγίζουν τα όρια του αιμομικτικού δεσμού. Το Αγόρι και το Κορίτσι, βουβά πρόσωπα, αντιπροσωπεύουν την αθωότητα που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια – και γι’ αυτό συντρίβεται.Η τραγική κατάληξη με την αυτοκτονία του Αγοριού και τον πνιγμό του Κοριτσιού δίνει το τελικό χτύπημα στη φιλοσοφική αγωνία του έργου: τι είναι πραγματικό; Το θέατρο ή η ζωή; Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί δεν μπορούν να απαντήσουν. Οι «πραγματικοί» ηθοποιοί αδυνατούν να αποδώσουν την ένταση των χαρακτήρων, ενώ τα «φανταστικά» πρόσωπα μοιάζουν πιο αληθινά από όλους.Το έργο ανήκει στο ρεύμα του μεταθεάτρου και αποτελεί πρόδρομο του μεταμοντερνισμού. Πειραματίζεται με τη θεατρική σύμβαση, τη δομή, την αλήθεια του δράματος. Το κοινό δεν παρακολουθεί μια ιστορία, αλλά τη διαδικασία σύλληψης μιας ιστορίας. Το ερώτημα δεν είναι μόνο «ποιο είναι το δράμα;» αλλά «ποιος έχει το δικαίωμα να το πει;». Ο συγγραφέας, όπως τον συλλαμβάνει ο Πιραντέλλο, δεν είναι κυρίαρχος. Είναι ένας μεσάζων, ένας "μαιευτήρας" ιδεών που δεν του ανήκουν πια – γιατί οι χαρακτήρες έχουν τη δική τους ύπαρξη, ανεξάρτητη από εκείνον.Το ...
adbl_web_global_use_to_activate_T1_webcro805_stickypopup
Todavía no hay opiniones