Wil je zo graag groeien in je geloof, maar mislukt dat regelmatig? Slaag je er maar niet in om een super-christen te worden? Ds. P.W.J. (Willem Jan) van der Toorn hield er in Rijssen een lezing over. Hij wil je met deze lezing helpen om ondanks al je zwakheden toch in geloof te leven.

In deze lezing wordt het thema “Uw woord is de waarheid” uit Johannes 17:17 verkend, waarbij Jezus om heiliging door waarheid vraagt. Dominee Evert Meijer legt uit dat Jezus zich niet alleen op het Oude Testament richt, maar ook op Zijn eigen woorden als de bron van waarheid. De rol van de Heilige Geest wordt benadrukt, die ervoor zorgt dat Jezus’ boodschap betrouwbaar in de Bijbel wordt doorgegeven. De apostelen beschouwden hun geschriften als God’s woorden, en belangrijke historische figuren zoals Clemens van Rome en Augustinus bevestigen de Bijbel als geïnspireerde waarheid.

Ds. Meijer roept geestelijke leiders op om de Bijbel met zorg te onderwijzen en het evangelie in een wereld vol leugens te verkondigen. Er wordt gewaarschuwd tegen valse profeten en de geestelijke strijd die hiermee gepaard gaat. Gelovigen worden aangemoedigd om geduldig en liefdevol te blijven in hun getuigenis van de waarheid, terwijl ze zich wapenen tegen dwaling, zowel binnen als buiten de kerk. Het belang van het goed kennen van de Bijbel wordt onderstreept, zodat de waarheid in de levens van gelovigen kan doorwerken, met de Heilige Geest als de gids in deze reis van heiliging.

In deze lezing tijdens een toerustingsavond in Rouveen over vergeving neemt ds. C. (Kees) Budding ons mee naar twee wezenlijke waarheden: onze schuld voor God en Gods onmetelijke geduld.

“Wat vinden wij nu makkelijker om te bidden? ‘Geef ons heden ons dagelijks brood’ of ‘Vergeef ons onze schulden’?” vraagt ds. Budding. Hij vergelijkt ons leven met een failliete onderneming: “Door de zondeval is dat hele bedrag in één keer in het ravijn gekieperd, weg. En we bleven met een totale schuldenlast over.” Onze schuld is geen vage zaak maar vraagt om concrete belijdenis. “David wist het precies,” zegt Budding. “Die vrouw van die ander heb ik genomen.” Net als David moeten wij uitroepen: “Wees mij genadig, o God, overeenkomstig uw grote barmhartigheid.”

Volgens ds. Budding staan we vaak in de verleiding tot “het groene vinkjes geloof” waarbij we denken: “Ja, maar ik heb mijn stille tijd gehouden, ik heb mijn Bijbel gelezen… het viel vandaag gelukkig allemaal wel mee.” Maar in werkelijkheid: “Ons boek staat vol met zwarte bladzijden. Dat is onze schuld, onze schulden.” De enige oplossing is “één grote gum, een eraser, en wat is dat? Dat is het bloed van de Heere Jezus Christus.”

In het tweede deel bespreekt ds. Budding Gods eindeloze geduld. “God onze donkere kamers nou niet in de fik steekt en die puinzooi verbrandt, maar dat hij nou met zoveel geduld te werk gaat om onze donkere kamers schoon te maken.” Het meest indrukwekkende voorbeeld hiervan zien we op Golgotha, waar Jezus bad: “Vader, vergeef het hun want ze weten niet wat ze doen.” Daar zien we hoe “Gods geduld, de liefde van de Heere Jezus” zichtbaar wordt.

“Op Golgotha vind je hoop voor hopelozen,” zegt Budding. Zelfs de moordenaar aan het kruis ontving de belofte: “Heden zult u met mij in het paradijs zijn.” “Er bestaan geen hopeloze gevallen. Zelfs al ben je in verschrikkelijke zonde gevallen en je denkt: niemand die het weet… geen zonde is voor Hem te groot.” Budding sluit zijn lezing af met: “Steek je handen uit naar deze Verlosser. Hij hangt daar aan het kruis met die liefdevolle ogen en Hij heeft niks liever dan jullie behoud op het oog.”

Paulus windt er in Romeinen 3 geen doekjes om: allen hebben gezondigd en missen de heerlijkheid (glans) van God. De liefde waarin Hij ons schiep is eruit. Hoe zwaar je er ook aan tilt, je wordt te licht bevonden. Tegelijk ontvouwt God in die werkelijkheid gerechtigheid van de hemel, genade om niet voor allen!

In Romeinen 6 laat Paulus zien dat heel ons oude bestaan in Christus’ dood ten onder is gegaan en wij in Zijn opstanding zijn opgewekt tot een nieuw leven, in al ons denken en doen. Genade is all-inclusive, het omvat allen en alles!

Bouw je levenshuis op de rots van Gods Woord, want alleen dat geeft stabiliteit in onzekere tijden. Ware identiteit en waarheid vind je niet in jezelf, maar in de relatie met je Schepper.

Is de mens goed of slecht? Leert de Bijbel ons een positief of negatief mensbeeld? In deze lezing stelt ds. Anne van Olst de vraag wat de Bijbel over ons mensen zegt. Hij bespreekt de mens als schepsel, als zondaar, als gezocht en verlost in Christus, als vernieuwd door de Heilige Geest en als mens in Gods toekomst. De Bijbel houdt ons een eerlijk mensbeeld voor, waarbij de grote waarde van de mens en de noodzaak van redding samengaan.

Wat betekent een bijbels mensbeeld voor een gezond zelfbeeld? In deze lezing vraagt ds. Anne van Olst ook aandacht voor het verschil tussen gezond schuldbesef en ongezonde schuld-en faalgevoelens. Een gezond zelfbeeld vraagt om eerlijkheid over eigen tekortkomingen. Dat heeft ook iets bevrijdends: we hoeven ons niet mooier of beter voor te doen dan we zijn. Tegelijk is het belangrijk om door het geloof in Christus Gods genadige oordeel over ons leven te aanvaarden. Niet onze prestaties bepalen onze waarde, maar Gods liefde en genade.

Deze toespraak, gehouden door dr. R. (Reinier) van Kooten tijdens een toerustingsavond van Geloofstoerusting in Rijssen, verkent de diepe betekenis van de offerdienst en Gods verzoening. Van Kooten, die zichzelf een ‘perfectionist’ noemt, wijst zijn hoorders direct op het kernpunt: ‘Christus is niet voor de uitverkorenen gestorven, Christus is niet voor alle mensen gestorven, Christus is voor zijn Vader gestorven.’

Van Kooten legt uit dat de hogepriester het offer niet naar de mensen bracht, maar naar God – ‘om het bloed bij God te brengen om de Heere te verzoenen.’ Dit wordt concreet gemaakt met het voorbeeld van de Grote Verzoendag, waarop ‘alle ziel die zich verootmoedigt’ mocht delen in de verzoening.

Hij benadrukt dat zonde niet subjectief is: ‘Zonde is alles wat voor God objectief schuldig is.’ Ook laat hij zien dat vergeving meer vraagt dan alleen spijt: ‘Je kunt niet zomaar met ‘sorry’ wegkomen, het gaat eigenlijk om één ding: om te herstellen wat je herstellen kunt.’ Want zoals hij waarschuwt: ‘Een zonde tegen de naaste is net zo erg als een zonde tegen de Heere.’

In Christus ligt ‘alles gereed wat ik nodig heb’ voor verzoening met God én mensen.

Jezus ‘kwam tot het Zijne, maar de Zijnen hebben Hem niet aangenomen.’ Ds. Marijn Krooneman ontvouwde tijdens deze toerustingsavond in Rijssen de rijke betekenis van deze tekst, waarbij hij laat zien dat met ‘het Zijne’ de hele wereld wordt bedoeld – ‘Hij komt tot Zijn wereld, Hij komt tot Zijn schepselen.’

Het wonderlijke is dat Jezus, die ‘in de schoot van de Vader’ was, alles achterliet en naar de aarde kwam. Hij deed dit niet als een bedelaar of vreemdeling, maar als rechtmatige eigenaar: ‘Hij komt niet als een vreemde die zegt: zou je Mij niet eens willen volgen?’ Hij komt als degene ‘die je gemaakt heeft, die je door en door kent.’

Krooneman legt uit dat het afwijzen van Jezus niet komt doordat mensen Hem niet kónden of móchten aannemen. ‘Er staat niet: Hij kwam tot het Zijne maar de Zijnen konden Hem niet aannemen.’ Er zijn geen excuses – het is een kwestie van niet wíllen.

Maar dan komt het hoopvolle tweede deel: ‘Allen die Hem aangenomen hebben heeft Hij macht gegeven kinderen van God te worden.’ Dit aannemen vergelijkt hij met het aannemen van een geschenk – als iemand je 50 euro aanbiedt, hoef je er niets voor te doen behalve ‘je hand ophouden.’ Sterker nog: ‘Als ik mijn handen vol heb met iets van mezelf […] kan ik Jezus toch niet aannemen.’

Krooneman benadrukt dat het worden van een kind van God niet afhangt van je achtergrond of geestelijke staat. Het maakt niet uit ‘of je Hem nu aanneemt met veel zonden op je kerfstok’ of met een ‘braaf reformatorische achtergrond.’ Ook de sterkte van je geloof is niet bepalend – zelfs als je komt zoals de vader in Markus 9 die zei ‘ik geloof Heere, kom mijn ongeloof te hulp’, dan ben je welkom.

De kernboodschap is dat werkelijk iedereen die Jezus aanneemt, zonder uitzondering een kind van God wordt: ‘Allen, niet één uitgezonderd.’ Dominee Krooneman sluit af met de troostrijke gedachte dat wie Jezus aanneemt, weer terugkomt op de plaats waar hij bedoeld is: ‘Dan ben je pas weer wie je moet zijn, niet in jezelf maar in Christus alleen.’

Hij eindigt met een verwijzing naar de catechismus: dan ben je ‘niet meer van mezelf maar het eigendom van mijn getrouwe Zaligmaker Jezus Christus die kwam tot het Zijne, die kwam ook tot mij.’