Στο νέο επεισόδιο του The Greatest Stories για το CNN Greece, η Σοφία Μαυραντζά συνομιλεί με έναν από τους πιο εμβληματικούς, πνευματικά καλλιεργημένους και βαθιά σκεπτόμενους καλλιτέχνες της ελληνικής σκηνής: Τον Γρηγόρη Βαλτινό. Με μια διαδρομή που εκτείνεται από την Επίδαυρο έως τα μεγάλα τηλεοπτικά πλατό και από τη σκηνοθεσία μέχρι το μιούζικαλ, ο Βαλτινός μιλά με διαύγεια και παλμό για το θέατρο, την κοινωνία, την πολιτική, την τέχνη και -κυρίως- για τη ζωή. Ανατρέχει στα παιδικά του χρόνια, στη μητέρα του.

Τη γυναίκα που τον μεγάλωσε μόνη, τον στήριξε και τον θαύμασε όσο κανείς. Μιλά για την τέχνη ως πράξη πολιτική, αλλά όχι κομματική. Καταγγέλλει τη δημαγωγία, τον λαϊκισμό, την εκμετάλλευση της άγνοιας του λαού. «Σιχαίνομαι τους τσάμπα μάγκες, αυτούς που εκμεταλλεύονται την άφελεια και την έλλειψη μόρφωσης. Δεν μπορείς να καταργήσεις τη Βουλή και να πεις στον λαό να αυτοδιοικηθεί. Θα γίνει χάος». Για εκείνον, το θέατρο και η ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία. «Η σχέση είναι αμφίδρομη και ανακυκλούμενη». Αντίθετα, η τηλεόραση απαιτεί ταχύτητα και σκληρή αυτοπειθαρχία: «Στην τηλεόραση δεν υπάρχουν πρόβες. Είναι ο καθείς και τα όπλα του».

Ο άνθρωπος που έστειλε την Ελλάδα στο Διάστημα μιλά στη Σοφία Μαυραντζά και τη σειρά The Greatest Stories για το Voyager -«την Οδύσσεια της διαστημικής εποχής», για την κλιματική κρίση και το μύθο του εποικισμού του Άρη.

«Δεν υπάρχει Κιβωτός του Νώε. Αν καταστρέψουμε τη Γη, τελειώσαμε». Μια συνέντευξη για το σύμπαν, τον άνθρωπο και την ανάγκη για αριστεία, αξιολόγηση και ευθύνη.

Στο νέο επεισόδιο των Greatest Stories, η δημοσιογράφος Σοφία Μαυραντζά συνομιλεί με τον σπουδαίο ηθοποιό Χρήστο Χατζηπαναγιώτη -έναν ηθοποιό που δεν έκρυψε ποτέ την ευαισθησία του, ούτε δίστασε να κοιτάξει κατάματα την κοινωνία, ακόμα κι όταν αυτή γίνεται σκληρή, συντηρητική ή επιθετική.

Με ειλικρίνεια και αυτογνωσία, ο Χατζηπαναγιώτης ξεδιπλώνει τη ζωή του: Από τα παιδικά χρόνια στη Μυτιλήνη, μέχρι την πρώτη φορά που ένιωσε ότι η σκηνή θα γίνει το σπίτι του. Μιλά για την περιπέτεια της υγείας του, την ανάγκη για σιωπή, τις φιλίες που έχουν αντέξει στον χρόνο και την καθημερινή αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο που-όπως λέει- είναι διαρκώς στα κάγκελα, έτοιμος να επιτεθεί.

«Με εντυπωσιάζει ο συντηρητισμός της κοινωνίας, πίσω από έναν μανδύα ψευτοεπαναστατικότητας» τονίζει με απογοήτευση, αλλά χωρίς πικρία. Γιατί μέσα του υπάρχει και κάτι άλλο: Πίστη στην αλήθεια, στον άνθρωπο, στην τέχνη που ενώνει. «Το πιο σημαντικό είναι να περάσει κανείς αυτή τη ζωή κάνοντας αυτό που αγαπά», λέει. Κι αυτό δεν είναι θεωρία -είναι επιλογή ζωής.

Μια συνέντευξη-κατάθεση για τη δύναμη της απλότητας, τη σημασία της ευαλωτότητας και τη σοφία του να παραμένεις αυθεντικός σε έναν κόσμο γεμάτο προσχήματα.