Bu bölümde konuğum, pek sevgili arkadaşım Viktor Schilton. Viktor, bir mimar ve tasarımcı. Onun tasarımla kurduğu ilişkiyi, iş hayatının yanı sıra yaşamının her safhasında görebiliyoruz. Bir yapıyı inşa ederken de, bir komşuluk ilişkisini konuşurken de; sosyolojiyi ya da mimarlığı düşünürken de tasarlayan biri Viktor. Mamafih, tasarlıyor olmanın getirebileceği salt analitik bakışın uzağında; tüm yolculuğunda dostluğu ve gönüldaşlığıyla var olmayı öncelemiş bir insan. İyi ki varsın, Viktor!

İstanbul’un tarihi semtlerinden Zeyrek’in yokuşlarını arşınlıyor, Komnenos Hanedanı’na mensup Bizans İmparatoru II. Yannis ile Macar Kralı’nın kerimesi Piroska’nın evlilikleri sonrası Hz. İsa’ya ithafen İstanbul’a inşa ettikleri Pantokrator Manastırı’nda konaklıyoruz. II. Mehmed sonrası manastırın medreseye dönüşmesine şahitlik ediyor, Molla Zeyrek Efendi’nin semtte bıraktığı izleri soluyoruz. Mahalle sakinlerine, tarihî evlere, kuşlara, kedilere, çiçeklere merhaba deyip mitos ile logos arasında bir zaman yolculuğuna çıkıyoruz.

Sevgili Batuhan, çok yönlü bir girişimci.

Birbirinden farklı sektörlerde kurduğu start-up’larla ilham veren bir yolculuğu var. İstanbul’u seven ama kent hayatının ve iş dünyasının yalnızca tatlılıklarla örülü olmadığını da bilen biri. Bu zorluklarla başa çıkarken içe dönmenin, kendini tanımanın önemini de Apollon tapınakları girişinde bulunan meşhur söze atıfla vurguluyor Batuhan: “Nosce te ipsum.” - Kendini Bil.

Bu bölümde, “Arif’in İstanbul Güncesi, Arif için ne ifade ediyor?” sorusu etrafında sohbet ettik. Sevgili Kaan Emek, bana sorular yöneltti; ben de içtenlikle yanıtlamaya çalıştım. Cevaplarım zaman zaman Kaan’ı tatmin etmedi, hatta beni gizemli olmakla itham etti, belki de haklıydı. Ama bana sorarsanız, her şeyi açıklıkla ve netlikle anlattım. Takdir sizin. (:

Dört Ayaklı Şehir’in, sokak hayvanlarını koruma, yaşatma ve yuvalandırma amacıyla yürüttüğü “Can Yoldaşını Yaşat” kampanyası kapsamında, 30-31 Mayıs tarihlerinde düzenlediği sergide yer alan sanatçılarla ve sevgili Bige Örer ile yaptığımız söyleşileri, Dört Ayaklı Şehir Radyosu ortak yayınıyla sizlere sunuyoruz.

Konuklar: Bige Örer, Burçak Bingöl, Cansu Çakar, İnci Eviner, İris Ergül, Nancy Atakan, Volkan Aslan, Yasemin Özcan

Günaydın Antakya ve Antakya Atlası Kanalları ile Ortak Yayın

Bölüm tanıtım metni için Tuğçe Tezer'e sevgilerimle 🌿

Giderek uzaklaşıyor gibi gelir bazen, kim bilir ne zamandır bekleyip durduğumuz, o ufuktaki gemi. Bu kadar zamandır yakınlaştığına dair hiçbir emare olmasa da bizi onu beklemeye iten ne? Nedir bize onun bir gün mutlaka geleceğini düşündüren? Acaba çok mu üstüne gidiyoruz kendimizin ve etrafımızdakilerin, umut etme baskısını yükleyerek? Umutsuz olmanın ne zararını gördük ki umut topladı bütün itibarı kendisine? Sınırlarımız var, pencerelerimiz, bir de her şeyi aynı yerden, aynı renkten görmeye sebep olan katılaşmış gözlüklerimiz.

Dünyanın konuları suya benziyor biraz. Ve hangi konu akıp gitse yanımızdan, sanki hep aynı yerine değiyor aklımızın. Akıştaki suyun her defasında takılıp yükseldiği, küçük bir dalgaya dönüştüğü bir taş gibi. Yine de değişim esası hala en güvenilir yerde duruyor sanki. Değişimin kendisine hala güvenebilmek ve belirsiz gelecekte de güvenebileceğimizi bilmekte tekinsiz olsa da iyi gelen bir şey var.

"Sarkacın ucunda" başlıklı üçüncü bölümüyle, "Trialog" podcasti huzurlarınızda! Yolu açık olsun🤞

🔗 "Trialog" podcast kayıtlarını Spotify'da Arif'in İstanbul Güncesi, Günaydın Antakya ve Antakya Atlası kanallarından dinleyebilirsiniz.

Kayıt ve düzenleme için MuseBirds'e, mekan desteği için Workhaus'a çok teşekkürler ☘️

Günaydın Antakya ve Antakya Atlası Kanalları ile Ortak Yayın

Bölüm tanıtım metni için Tuğçe Tezer'e sevgilerimle 🌿

Yorulmuşuz biraz. Yorgunluğumuza alıcı gözle bakınca içinden bir sürü şey çıktı. En yorgun hissettiğimiz hâlin beden yorgunluğundan hayli uzak, ama kederle nerdeyse içiçe geçmiş olmasına beraber şaşırdık. Çocuğumuza alacağımız sütün hakkı, cebimizdeki son parayı kuyuya atmak istemiyor olmamamızda garip olan ne var? Ya da kavgada şartlarımızın bu kadar eşitsiz olmasına isyanımızda. Sokakta elleri cebinde keyfince yürüyen çocuğun hayatı bize göre kralın hayatından daha ilgi çekiciyse, sahiden suç bizde mi? Tanık olmayı ne ayırır bakıp geçmekten? Sabah uyandıktan akşam uyuyana kadar geçen sürede içimize sinmeyen bu kadar şey olması, size de garip gelmiyor mu? Yüzleşme ve gerçeklik, nasıl bu kadar çabuk dönüşüyor kabullenmeye? Ve kabullenmeyle isyanın birbirine bu kadar yaklaşması nasıl mümkün olur? Hayalimiz neydi, hangi hayalleri kurarak büyüdük bu dünyada? Ya da çok mu hayalciyiz umut edip durduğumuz için? Sahi sınırımız nerede bizim, ne zaman taşacak senelerdir dolup duran şu bardak?

Sonra her şey elimizden alındı. Karşımızda bulanık, dumanlı bir bulut. Yavaşça dağıldı. Geride pırıl pırıl bir şey kaldı, beraberce tutunduğumuz tek bir şey: Nefesten, söz doğdu.

"Nefesten söz doğdu" başlıklı ikinci bölümüyle, "Trialog" podcasti huzurlarınızda! Yolu açık olsun 🤞

🔗 "Trialog" podcast kayıtlarını Spotify'da Arif'in İstanbul Güncesi, Günaydın Antakya ve Antakya Atlası kanallarından dinleyebilirsiniz.

Kayıt ve düzenleme için MuseBirds'e, mekan desteği için Workhaus'a çok teşekkürler ☘️

Nenem mısırı koçanıyla öğütmüş dedem harbe gittiğinde, İstanbul’unu bırakıp gelin olmuş annem harfler götürmüş köylülere.. Yokluk zamanlarından bu günlere; konu komşu, eş dost, akrabalar el ele verip bir yaşam kurmuşlar bu köyde ve binbir zorluklarla bize armağan etmişler köyün tüm bereketini.. Şimdi ben de sizlerle paylaşıyorum azizler diyarı Ahoyoz’un izlerini..