درد و شکوه در بزرگداشت آدم‌هایی است که در نفس خود شکوه و بزرگی داشتند و این بزرگی‌اشان نمودی بیرونی نداشت. کار بزرگ می‌کردند. چندسالی که غم همه جا را گرفته بود، جنگ، محاصره، بمباران و کشته شدن زن و مرد و پیر و جوان اتفاق روزمره و عادی بود، دیدن حجلهٔ جوان هم‌محلی و مادرانی که داغ فرزندان هجده-نوزده ساله می‌دیدند دیگر چیز غریبی نبود، در همان روزها عده‌ای بودند که تمام هم و غمشان «دلجویی» بود. آنها در پی زنده نگه داشتن روان یک ملت بودند. نام چندتایی از آنها را در این قسمت آورده‌ام. حتما شما شمار بیشتری از آنها را به یاد می‌آورید. آنهایشان که رفته‌اند حتماً قرین نور و خیر و خوبی هستند و آنها که هنوز هستند، سایه‌اشان مستدام باشد.

موسیقی‌های را از محسن نامجو گذاشتم که سبب‌ساز نوشتن این قسمت شد.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

وقتی شروع به نوشتن یا فکر کردن در مورد چیزی می کنیم، درگیر موضوع میشیم و رو در روی اون قرار می گیریم و این باعث میشه که اطلاعاتی در ذهن ما مجدد ساخته بشه. مثل کتابی که مدت زیادی ست نخوندیمش و بعد از مدت طولانی دوباره به دست می گیریم . این اپیزود من را به یاد تلاش جمعی نسل‌های قبلی انداخت که چطور توانسته بودند با کمترین امکانات سرزمینمان را به سوی آبادی، بهره وری و کمال بکشانند و ما در این دهه های اخیر به راحتی هر آنچه آنها ساخته بودند را زیر پا گذاشتیم و از بین بردیم و بنایی را بر روی اوهام و تخیلات ساختیم. بگذارید برای دلجویی و عذرخواهی هم شده این اپیزود را به نسل‌های پیش از خودمان که در این خاک و سرزمین زیسته اند تقدیم کنم و برای خاک و وطنمون روزهای بهتری آرزو کنم.

موسیقی‌های این شماره را از آثار مارتیک انتخاب کرده‌ام، به جز قطعهٔ آخر که از آلبوم بسیار زیبای نهانخانهٔ دل ساختهٔ استاد کامبیز روشن‌روان برداشته‌ام.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

روزهای غم‌بار را نه می‌شود پشت سر گذاشت و نه فراموشمان می‌شوند، اما زندگی ادامه دارد. اردی‌بهشت که می‌شود یاد خاطرهٔ عروسی‌ام می‌افتم. عروسی‌ای که علی‌القاعده نباید سر می‌گرفت، اما گرفت و با همهٔ سختی‌ها و شیرینی‌ها نوزده‌سال از آن گذشت.

این شماره کمی شادی آوردم و موسیقی‌ها را از خاطره‌انگیزترین موسیقی‌های عروسی ایرانی انتخاب کردم. اولی از فرامرز آصف است و دومی از زنده‌یاد حسین همدانیان که با آن ضرب و صدای خوش ماندگارترین موسیقی عروسی ایرانی را در چهارگاه از خود به یادگار گذاشت.

ترانهٔ شادوماد ویگن که بسیار خاطره‌انگیز است را هم گذاشته ام ترانه‌اش از استاد زنده‌یاد سیروس آرین‌پور است و موسیقی‌اش احتمالاً ساختهٔ عطاالله خرم است و من نتوانستم آهنگساز را پیدا کنم.

و در آخر آهنگی است که زنده‌یاد محمد نوری آن را خوانده و ترانه‌اش را اردلان سرفراز سراییده و موسیقی‌اش ساختهٔ دکتر محمد سریر است. این ترانه هم جزو آثار ماندگار موسیقی شادانهٔ ملی ماست.

داستان بلبل حلبی از محمد کشاورز را هم برای شما خوانده‌ام که می‌توانید این کتاب را از طاقچه دریافت کنید.

Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.